Het Tanzmariechen toont duidelijk verwantschap met de Marketentster. Al in de late Middeleeuwen maakte zij deel uit van het zooitje ongeregeld dat achter elk leger aansjouwde. De marketentster voorzag de troepen van versnaperingen en drank en was vaak ook bereid tot het verlenen van ‘andere’ diensten. Rond 1800 begon het er in de legers meer gereglementeerd aan toe te gaan. Langzaamaan werd ook de wat losse figuur van de marketentster hierin betrokken. Steeds vaker was zij ’een vrouw, gehuwd aan een korporaal of soldaat’, die onder meer werd ingeschakeld ’tot het wasschen van het linnen”, zoals een oud Nederlands legerbesluit meldt. De marketentster was toen weliswaar niet meer echt een legerprostituee maar toch ook geen keurig gehuwde wasvrouw. Behalve jenever, schonk zij bij tijd en wijlen ook de geneugtes van haar lichaam weg.
In de carnavalsspot werden zowel de officieren als de marketentster betrokken. In het ene geval door hem uit te beelden als een verwijfde, bepruikte zelfingenomen kwast. In het andere geval door hem in een kostuum te steken, maar wel als duidelijk herkenbare man: de tanzmarie. De carnavalsverenigingen lieten zich verder in de negentiende eeuw ook inspireren door de revuegirls die men toentertijd in de theaters aantrof. Dat waren aanvankelijk jonge vrouwen, voorzien van enkele militaire attributen als piekhelmen en ransels, die in kleine groepjes uitdagende dansen opvoerden. De revuegirl groeide later uit tot de nachtclubachtige vedette. Ook de populariteit van deze revuegirls werd in het carnaval meegenomen en geparodieerd.

Om het lezen te vergemakkelijken zijn onderaan de artikelen vier links toegevoegd waarmee achtereenvolgens van links naar rechts, naar het eerste, het vorige, het volgende en laatste artikel gesprongen kan worden.