In de periode 1980 – 1984 zit de tijdgeest ook niet mee. Mensen keren het carnaval meer en meer de rug toe. Voor d’Haone vormt dat een geweldig probleem. De rekeningen moeten wel betaald kunnen worden. En met te veel hooi op de vork, zou dat wel eens een te groot risico kunnen gaan opleveren. Ook de dienstbaarheid van leden binnen de vereniging om de handen uit de mouwen te steken, lijkt niet langer vanzelfsprekend. Kortom, het moet anders, maar dat voelt niet goed, helemaal niet zelfs.

Het bestuur neemt haar verantwoordelijkheid en wil de situatie bespreken op de algemene ledenvergadering. Een A.L.V. bij d’Haone wordt echter al sedert de oprichting gezien als een feestavond. Zowel bestuursleden als leden zijn gewend op deze vergaderingen met elkaar in debat te gaan, maar dan op een wijze die meer heeft van ‘stand-up comedians’, dan van serieuze vergadertijgers. Deze keer zal de vergadering echter geheel anders zijn van karakter.

Voorzitter Berry Geerts legt de penibele situatie uit waarin de vereniging is komen te verkeren, maar zijn boodschap wordt of niet begrepen, of in het geheel niet geaccepteerd. Berry ervaart deze vergadering als buitengewoon teleurstellend, ‘dramatisch’ zelfs.

Deze avond zal een keerpunt worden voor de vereniging. Van groei moet men wennen aan de noodzaak om te krimpen. De tijd van gigantische ruimten en schier oneindige budgetten moet worden verlaten. Dat doet pijn, zelfs heel veel pijn. Het roept woede op, diepe woede, maar vooral teleurstelling. Jan Swinkels en Tjarko Ullings verzuchten hardop: ‘Ons erfgoed gaat eraan!’

Berry trekt zich de verwijten, de boosheid en de emotionele uitspraken, tegen beter weten in, persoonlijk aan. Hij trekt zich gedesillusioneerd terug als voorzitter, en geeft de hamer over aan Harry Simkens. En om een en ander extra te onderstrepen verruilt hij d’Haone-kiel voor een boerenjas, gekocht in de opheffingsuitverkoop bij ‘Vakkledingmagazijn Wielinga’.