d’Haone hebben gedurende de vele jaren dat ze bestaan een sterke traditie opgebouwd waarin ‘zelfwerkzaamheid’ centraal staat. Visie, ambitie, creativiteit, het idee, de voorbereidingen, het organiseren, uitvoeren en evalueren... d’Haone beheersen dit logistieke proces tot in de perfectie. Niets wordt daarbij aan het toeval overgelaten. Daarvoor is geld en zijn spullen nodig. En daar heeft het d’Haone nooit aan ontbroken. Alle resources konden en kunnen binnen de eigen kring gevonden worden.

In de kern is d’Haone in de loop der jaren eigenlijk een grote netwerkorganisatie geworden. Waren het aanvankelijk de ‘werkers’ en de ‘studenten’, later werden het de architecten, industrieel ontwerpers, medici, bankiers, assurantie- en hypotheekadviseurs, ondernemers en andere vaklui die als lid van d’Haone voor resources of toch op zijn minst voor contacten konden zorgen. d’Haone kon men zien als een soort ‘gouden gids’, nou ja meer een ‘bonte gids’, dan.

Als de ballotage officieel wordt afgeschaft, betekent dat nog niet dat het makkelijker wordt om opgenomen te worden in het d’Haone netwerk. Was het in het begin vooral een kwestie van enthousiast ‘de handen uit de mouwen steken’, simpel omdat je er anders niet bij hoorde; later werd het allemaal veel subtieler.

Lid worden, was dan in principe dan wel gemakkelijker geworden, maar lid blijven lag daarentegen veel moeilijker. Binnen d’Haone ontstaat zoetjes aan een sterke sociale controle. Eerder spreken we al over een corporale verenigingsstructuur. Je was naast lid van d’Haone ook lid van een van de vele ‘vriendengroepen’ of ‘muziekskes’. Toegang krijgen tot deze gesloten gezelschappen was niet zo vanzelfsprekend. Natuurlijk waren er wel verschillen op te merken in tolerantie jegens nieuwkomers, maar over het algemeen was het makkelijker een nieuwe ‘vriendengroep’ te starten, dan om aansluiting te vinden bij een bestaande.

Het hebben van talenten en die ook daadwerkelijk inzetten voor de vereniging, hielp natuurlijk uitstekend om als ‘volwaardig’ lid opgenomen en geaccepteerd te worden.

En aan mensen met talenten heeft d’Haone nooit een tekort gehad. Vooral aan mensen met creatieve talenten.

Dat heeft d’Haone een positie kunnen geven die veel verder strekt dan een carnavalsvereniging sec. Ooit opgericht als een sociëteit, slaan d’Haone hun vleugels uit over de stad. En leggen figuurlijk gezien her en der hun creatieve eieren. Het leidt tot het initiatief van talloze sociale en culturele festijnen en evenementen, die de tand des tijd soms moeiteloos hebben kunnen doorstaan. En is het niet zelf als initiatiefnemer of organisator, dan toch op zijn minst als ‘extra handjes’ bij de uitvoering ervan.

Daarbij kan gedacht worden aan het jaarlijkse Federatiebal, het Concert Carnavalesk, het Carnavalsontbijt, de Malle Maandag Middag, het Haone Boere Blaos Festijn, de Sinterklaasintocht, de Carnavalsmis, en - indirect ook - een aantal meer recente voorbeelden, weliswaar buiten maar van oorsprong wel vanuit d’Haone: ‘Ameezing Eindhoven’, Musical CarnavalX, 'Het Gehaktbal' en ‘Straffe Madammen en Makke Mannen’.

De gedurende de jaren opgebouwde ‘esprit-de-corps’ is stil en onderhuids aanwezig en wordt gekoesterd. En natuurlijk overgoten met een behoorlijke portie jeugdsentiment.

d’Haone spreken in dit kader over ‘het gevoel’, of in termen van gedrag ‘Des Haons’, om uitdrukking te geven aan deze voor buitenstaanders moeilijk te definiëren of te doorgronden factor van ‘binden en boeien’. Seth Gaaikema, die dit ‘gevoel’ lange tijd zelf heeft ondergaan, spreekt over ‘een mystieke ervaring’.

Heeft de ‘geest van carnaval’ de kerk dan helemaal vervangen? Ja, in zekere zin, want de babyboomers van d’Haone en hun navolgers zijn de kerk doorgaans al lang uit het oog verloren, maar niet helemaal. Want jaarlijks worden zo’n 1.000 mensen in de Eindhovense Sint Catharinakerk, later de Paterskerk, in deze mystieke, religieuze setting ondergedompeld tijdens de Carnavalsmis.

Hoewel d’Haon oorspronkelijk een ‘geleend’ symbool was uit Venlo, blijkt het symbool ook te staan voor een aantal kernwaarden die zich binnen de vereniging hebben kunnen ontwikkelen.

‘Zo kijkt d’Haon vooruit. Staand hoog op een toren, ziet hij niet alleen verder, maar ziet ook over de horizon heen. Het geeft hem een brede (of bredere) blik. d’Haon ontwikkelt met gemak een visie en is in staat om de werkelijkheid te kneden volgens deze visie. Daarbij draait d’Haon met de wind, als symbool van flexibiliteit, verandering en aanpassingsvermogen. Maar de meest krachtige eigenschap is toch wel het feilloos kunnen observeren van mensen’.

Leden van d’Haone zijn trots op hun kiel met haon. Zelfs, als ze al jaren geleden hun officiële lidmaatschap van de vereniging hebben opgezegd, dragen ze hun kiel met verve.

‘Eens een Haon, altijd een Haon.’