Wat was het plan? We zouden op een prominente, ruime plek gaan staan met een grote aanhangwagen, geluid / muziek natuurlijk, en diverse uitingen om onze mening over de optocht deelnemers overduidelijk kenbaar te maken. De aanhangwagen werd geregeld, een generator met geluidsinstallatie was ook al geen probleem. En voor de waardering van de deelnemers hadden we diverse teksten gemaakt plus de getallen van 1 t/m 10 voor de waardering, op grote platen.
En daarmee stonden we dan op 5 februari, ruim op tijd voor de Lampegatse optocht, op de Vestdijk langs de kant, met als motto “D’n Kritische Haon is efkes terug”. En de bemensing van de lokatie met Haone was uitstekend. Bovendien hadden we ook nog veel aanloop. Zodoende konden we mooi, officieel ingeschreven als nr. 13, weliswaar stilstaand, deelnemen als officieuze jury van de optocht. Iedereen vond het prachtig, het publiek om ons heen, maar vooral ook de deelnemers aan de optocht. Ze genoten van onze extra aandacht en kritische opmerkingen, dan wel een passende waardering met een cijfer.
Zelfs de afsluitende wagen met de FEC vertegenwoordigers was razend enthousiast over ons initiatief.
Des te tegenvallender was na afloop de reactie van de organisatie van de Lampgatse optocht, die ons initiatief niet vond passen als deelnemer van de optocht: we hadden niet actief meegetrokken in de optocht. En dat moest volgens het reglement. We werden dan ook als deelnemer geschrapt en kregen ook geen startgeld. Sterker nog, een tijd later kregen we te horen dat we zelfs voor 2 jaar geschorst waren voor deelname aan de optocht. Dat vonden we wel heel erg ver gaan. Geen startgeld, allee, maar schorsing!
Er zat dan ook niets anders op om voor het volgende jaar iets te verzinnen om toch mee te kunnen doen. We schreven ons dus onder een andere naam in voor de optocht, Vriendenclub “Ut is maor vur efkes”, naar de beruchte Haonekapel met die naam uit het verleden. Nu wilde het geval dat het motto van de optocht “’t is mar vur efkes’ was. Dit in combinatie met de vraag om nummer 13 in de optocht te gaan bezetten, want D’Haone deden toch niet mee, was voor de organisatie een signaal dat wij, D’Haone, er weer achter zaten. We moesten wel met de billen bloot en toegeven dat wij het waren. We hebben toen direct contact opgenomen met de organisatie en een afspraak met ze gemaakt. Henk van Dijk en Kees Pulles zijn toen een avond met de voorzitter en een ander lid van de organisatie gaan praten. Na een paar koppen koffie, uitgebreide toelichting van beide kanten, kwamen we gelukkig toch weer op een lijn. De avond werd afgesloten met een gezamenlijke pot bier. 
We kregen zelfs rehabilitatie in de vorm van 2 tegoedbonnen voor deelname aan de komende optochten in Lampegat. Eind goed, al goed.
Dat jaar hebben we inderdaad als Vriendenclub “Ut is maor vur efkes”, met als motto “Als je eenmaal op het pluche hebt gezeten is het moeilijk afkicken”, meegedaan met nummer 31. We wonnen zelfs met 1455 punten de 2e prijs bij de loopgroepen.
